Een knuffel of pop, maar ik ben al volwassen!

Hannes ziet er toegetakeld uit. Nee, niet door de hond. Door heel veel knuffels die ik als klein meisje heb gegeven. Hannes was er vanaf mijn 1e of 2e levensjaar altijd bij. Bij mij in het ledikant, op de bank, buiten in de tuin, in de auto, achterop de fiets, in de speeltuin, als ik aan de wandel was.
Ik kan mij geen kinderjaren voorstellen zonder Hannes. Als ik naar bed werd gebracht moest Hannes ook geknuffeld worden door mijn moeder. En als ik er niet zeker van was dat ze dat had gedaan, dan riep ik mijn moeder: “Mama, Hannes moet ook nog een kusje!” Mijn moeder kwam terug en gaf Hannes een kus op dit bijzondere betoverende gezichtje. Lees verder →