Een knuffel of pop, maar ik ben al volwassen!
Hannes ziet er toegetakeld uit. Nee, niet door de hond. Door heel veel knuffels die ik als klein meisje heb gegeven. Hannes was er vanaf mijn 1e of 2e levensjaar altijd bij. Bij mij in het ledikant, op de bank, buiten in de tuin, in de auto, achterop de fiets, in de speeltuin, als ik aan de wandel was.
Ik kan mij geen kinderjaren voorstellen zonder Hannes. Als ik naar bed werd gebracht moest Hannes ook geknuffeld worden door mijn moeder. En als ik er niet zeker van was dat ze dat had gedaan, dan riep ik mijn moeder: “Mama, Hannes moet ook nog een kusje!” Mijn moeder kwam terug en gaf Hannes een kus op dit bijzondere betoverende gezichtje.
Er is wel eens gevraagd of Hannes een meisje of een jongen is. Ik heb geen idee. Het maakt mij niet uit. Het is Hannes. Hannes was er voor mij, altijd. Ik zorgde zorgvuldig voor mijn knuffel, dus ik droeg Hannes aan de armen of benen, als Hannes maar bij mij was. Mijn moeder probeerde de armen en buikje van Hannes een beetje redden, bijeen te houden en tegelijk moest Hannes blijven zoals Hannes was. Hannes heeft tot ongeveer mijn 15e jaar bij mij in bed gelegen. Deze pop lag gewoon in bed. Ik kan mij niet meer herinneren of ik Hannes toen nog knuffelde, maar zonder Hannes was mijn bed zo leeg.
Ruim 20 jaar geleden was ik op de zolderkamer in mijn ouderlijk huis. Daar staat een bureautje en ik werd er naar toe getrokken. Ik trok de la open. Er ging een schok door mij heen, ik kan het nog voelen, ik was helemaal ontsteld. Daar lag Hannes, helemaal alleen in deze bureaula. Er lag verder niks anders in deze la dan alleen Hannes. Ik riep uit: “Och Hannes, wat doe je daar? Kom hier, ik neem je mee en laat je niet meer los.“
Ik was totaal verrast door mijn eigen reactie. Een gevoel van diep van binnen kwam naar boven bij het herzien van Hannes.
Knuffels voor volwassenen
Knuffels zijn een steun en toeverlaat voor zowel kinderen als volwassenen. In sessies met cliënten vraag ik of ze nog hun knuffel van vroeger hebben. Een enkele keer is dat zo. Soms met de nodige zorg of de knuffel ligt ergens in huis ver weg opgeborgen. En als er geen knuffel meer is, dan vraag ik om een knuffel te kopen. Sommige cliënten zijn dan enigszins verbaasd en zeggen dat er wel een knuffelbeer in huis is, van hun kinderen. Waarop ik aangeef: je hebt een eigen knuffelbeer verdiend.
Een knuffelbeer staat voor jouw innerlijk kind. Het is een manier om de innerlijke verbinding in jezelf te openen. Samen zitten met je knuffelbeer geeft bescherming en troost en je hoeft even helemaal niets. Je zorgt hiermee voor je innerlijk kind. Want gevoelens van vroeger uit je kindertijd zijn vandaag de dag nog altijd aanwezig. Door je innerlijk kind te koesteren kun je hier symbolisch een knuffelbeer voor gebruiken.
Een knuffel kan ook helpen om mee in slaap te vallen, het geeft je een geborgen en veilig gevoel. Het kan zelfs een gevoel eenzaamheid verminderen.
Hannes, inmiddels ongeveer 53 jaar oud, kijkt nu vanuit ons overloopkamertje uit het raam. Ik zie Hannes als ik daar met de was bezig ben. Ik stel mezelf soms voor wanneer ik oud ben, dat Hannes er nog steeds is, als veilige haven. Het is bijzonder hoe mijn droomwereld overeind blijft als ik naar Hannes kijk. Zo troostend en helend.
Hartengroeten,
Margot Shunya Dopheide – Praktijk Innertrans
Link: Wat is innerlijk kindwerk?
Link: Slapen met een knuffel is gezond
Link: Ook volwassenen slapen met knuffels
In mijn begeleiding als therapeut en coach, werk ik lichaamsgeoriënteerd. Via de weg van je hoofd naar je hart, je adem en je lichaam, leer je in het hier en nu te komen. Luisteren naar je lichaam is naast werken met verschillende delen in jezelf, waaronder het innerlijk kind, een essentieel deel in mijn sessies.